Przejdź do głównej zawartości

RELATYWIZM MORALNY

Szukaj na tym blogu

Wielkie nadzieje.

stycznia 09, 2011

Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Ola, marzycielka, pasjonatka mody, mająca ogromne problemy ze sobą.

Uczennica trzeciej klasy kieleckiego gimnazjum.

Witam.

Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty

Ukryte.

Bo ja tęsknię, *. I szukam kogoś, kto też. Kto myśli i czuje jak ja. Kogo kodeks etyczny pokryje się w wystarczającej części z moim i zaczniemy wdrażać je w życie, nie jedynie wyrzucać z siebie słowa. A ja zwyczajnie zacznę robić to co kocham i pokocham życie. Będę sobą, najprawdziwszą, bez fałszu i zgryzów. Bez zawiści i powrotów. Bo ja tęsknię, *. I szukam kogoś, kto też. Myslovitz. Czas płynie, a ja jedynie siedzę i patrzę na świat zza ciemnych okularów.

Fib

Wylewam na siebie kubeł zimnej wody. Szokuje mnie to, jak bardzo zaginęłam w biegu po nic, po niespełnienie, po mijanie się z celem. Jak z wielu rzeczy rezygnuję, by nadrobić, naprawić, załatać. Jak krzywdzące jest to dla mnie. Zdaje się, że po raz pierwszy rozumiem, dlaczego tak bardzo czasem szkodzę sobie, by chwilowo odreagować. By nie odczuwać, że jestem skrzywdzona. By nie myśleć. Nie w akcie ucieczki od odpowiedzialności, a właśnie od wnętrza. I teraz wywlekam siebie na zewnątrz, rozcinam skórę wzdłuż twarzy, szyi, mostka, wywracam na drugą stronę, daję sobie odetchnąć, stanąć i pomyśleć: dla kogo? po co? czemu w ten sposób? Ta prawda zdaje się tak oczywista i jasna, że aż przezroczysta. Powoduje to we mnie obawę, że już rano zapomnę, jak duży krok poczyniłam naprzód tą spontaniczną myślą. Tak wiele ludzi opowiada o walce po nic, że sama nie zauważyłam swojej toczonej z wielką siłą bez celu. Nie rozpoznałam, że jestem osobą, którą opisują. Cholera, trzeba korzystać z życia,

Niewidzialne miasta

Cześć wszystkim! Jestem Ola, nazywana Kozą, i uciekam od życia. Mogę się poszczycić tym, że pracuję i sama się utrzymuję. Może praca w gastronomii nie jest pracą wybitną i nie potrzeba do tego specjalnej inteligencji, ale uważam, że jestem dobrą kelnerką i moje kompetencje spokojnie sięgają już posady menadżerskiej.Obecnie staram się ograniczyć do 120-140 h miesięcznie, mój wcześniejszy pracoholizm wpędził mnie w dość głęboką depresję, przez co też nie zdałam roku akademickiego. Czerpię z tej pracy czasem satysfakcję, staram się napędzać pozytywnie, szczególnie, gdy mam ciągły kontakt z klientami. Ale nie jest to praca moich marzeń i chciałabym jak najszybciej przestać zarabiać w ten sposób. Jako introwertyka bardzo mnie to męczy. Czytam dużo książek. Staram się robić to codziennie. Zawsze mam przy sobie jakąś książkę, którą pochłaniam jadąc tramwajem czy czekając na coś, podczas kąpieli lub przed snem. Rezygnuję z wieczornych wyjść czy imprez na rzecz spokojnej lektury. Czasem zda

Obsługiwane przez usługę Blogger