Przejdź do głównej zawartości

RELATYWIZM MORALNY

Szukaj na tym blogu

P

kwietnia 17, 2016

Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Miała być opowieść miłosna, której nie ma

Jest tylko miłość spokojna, ale dylema

No i siema /P.

Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty

Ukryte.

Bo ja tęsknię, *. I szukam kogoś, kto też. Kto myśli i czuje jak ja. Kogo kodeks etyczny pokryje się w wystarczającej części z moim i zaczniemy wdrażać je w życie, nie jedynie wyrzucać z siebie słowa. A ja zwyczajnie zacznę robić to co kocham i pokocham życie. Będę sobą, najprawdziwszą, bez fałszu i zgryzów. Bez zawiści i powrotów. Bo ja tęsknię, *. I szukam kogoś, kto też. Myslovitz. Czas płynie, a ja jedynie siedzę i patrzę na świat zza ciemnych okularów.

Fib

Wylewam na siebie kubeł zimnej wody. Szokuje mnie to, jak bardzo zaginęłam w biegu po nic, po niespełnienie, po mijanie się z celem. Jak z wielu rzeczy rezygnuję, by nadrobić, naprawić, załatać. Jak krzywdzące jest to dla mnie. Zdaje się, że po raz pierwszy rozumiem, dlaczego tak bardzo czasem szkodzę sobie, by chwilowo odreagować. By nie odczuwać, że jestem skrzywdzona. By nie myśleć. Nie w akcie ucieczki od odpowiedzialności, a właśnie od wnętrza. I teraz wywlekam siebie na zewnątrz, rozcinam skórę wzdłuż twarzy, szyi, mostka, wywracam na drugą stronę, daję sobie odetchnąć, stanąć i pomyśleć: dla kogo? po co? czemu w ten sposób? Ta prawda zdaje się tak oczywista i jasna, że aż przezroczysta. Powoduje to we mnie obawę, że już rano zapomnę, jak duży krok poczyniłam naprzód tą spontaniczną myślą. Tak wiele ludzi opowiada o walce po nic, że sama nie zauważyłam swojej toczonej z wielką siłą bez celu. Nie rozpoznałam, że jestem osobą, którą opisują. Cholera, trzeba korzystać z życia,

O lesie.

Ostatnie dwa dni były takie banalne. Poza moimi krokami w mieszkaniu nie można było usłyszeć nikogo. A i tych naliczyć można było niewiele. Nawet piosenki wybieram przypadkowe, te których słucham w danym momencie. Widocznie niedawny rozsądek opuścił mnie tak szybko jak i się pojawił. Widocznie nie potrafiłam zapanować nad łzami i zamienić pustki w coś produktywnego. A teraz mogę mieć jedynie nadzieję, że drugi nie będzie ostatecznym wyrokiem i będę miała jeszcze szansę udowodnić sobie samej, że to jest właśnie to, o czym przecież marzę, spokojnie i głośno, nienachalnie. Tylko ubolewam mocno: dlaczego za każdym razem udowadniam sobie coś po fakcie? Radzenie sobie, żeby robić to wcześniej jeszcze nigdy nie pomogło i wątpię, żeby pomogło kiedykolwiek. A teraz pójdę spać, opuszczę ostatnią godzinę lekcji i krzyknę: "Bawmy się, 13 dni laby czas zacząć!". Szkoda jedynie, że nie będą labą, a ja zacznę kręcić się nerwowo jak kołowrotek, coraz głośniej słysząc tykanie cholernego zeg

Obsługiwane przez usługę Blogger